PASUPATI, akwnulis.com, Saguncluk Méga nempokeun guligah rasa, dibarung hiliwirna Angin isuk-isuk nu mawa béja. Teu pira ukur hiji kalimah, “Mata poé keur pundung, moal waka nyaangan dunya”
“Nu jadi kahariwang, lain aya jeung euweuhna matapoé, tapi nepi ka iraha?” Méga nanya bari dareuda. Angin tungkul ngaheruk.
Nyedek ka beurang, matapoé geuning pengkuh kana pundungna, nyumput di kontrakan ditalimbeng kampuh urut. Dunya poék mongkléng, sakabéh mahluk baringung. Manusa, sawaréh ngadu’a, sésana pésta foya-foya, ceunah ieu ahir hirup di dunya.
Méga jeung Angin satékah polah ngolo Matapoé, tapi mugen teu bisa diajak badami.
“Sia mah égois, tuh ilo, dunya jadi bancang pakewuh, mikir atuh Silaing téh” Mega geus bèak kasabaran, Angin ngilu muncereng.
“Hampura Lur, Uing mah nyumput téh lain egois tapi keur pundung ka manusa”
“Baruk pundung kunaon?” Angin jeung Méga nanya.
“Rék teu pundung kumaha, Uing téh matapoé nu ngawulaan sadunya, ayeuna geuning euweuh pangajén ti sakabéh manusa, kalahka jadi ngaran kadaharan bari disandingkeun jeung sato sapi, nyeri haté Uing mah”
Méga jeung Angin papelong-pelong, tuluy nyéréngéh bari ngimeutan kamar kontrakan nu pinuh ku gambar ‘endog mata sapi.’ (AKW).
akwnulis 
1st time coming here
aku gak ngerti bahasa sundaaaaa
LikeLike