Leungeun seuneu ngarérab beungeut, mapay kana punduk tuluy pageuh ngagabrug tonggong.
Haté nu tagiwur karasa ngagolak, hégak kamelang pagaliwota jeung kanyaah.
Seuneu ngabebela ngarurub raga, ngabungkus nyawa nu geus teu walakaya. Tapi lain teu hayang balaka, hiji jangji kudu pengkuh dicepeng sanajan dina kaayaan pangweritna.
“Geus tong logay lur, lepaskeun wé. Tibatan Sia tiwas bari euweuh bukurna!!!” Handaruan sora seuneu ngaruntuhkeun kanyaah.
Raga gilig teu loba kahariwang, awak sideku sidakep bari balem. Padahal jangjawokeun tuluy diamat dina haté pangjero-jerona. Rasa pasrah nyaliara, méré tengtrem ngaguar rasa. Panasna seuneu jadi tiis saharita.
Seuneu nyereg pinuh napsu, Uing sumerah ngaraga meneng.
Jelegur!!!
Adu kasaktén tingkat luhur, Uing ngajengkang bari rada eungap. Seuneu nu ngabebela salin rupa….. jadi panékér. Tinggal nyekéskeun mun aya kabutuh.
“Beu!. boro dibaca, geuning keur hayang ngudud euweuh panyekés, jadi wé kaditu-kadieu. Meunggeus ah.” (AKW).
akwnulis 