“Sok geura udag kahayang jang, jugjug mun bener éta hayang silaing!” Sora Aki Umid ngajelengéng dina sirah basa uing balaka hayang ngudag panonpoé.
Teu loba carita, gasik bébérés. Pangsi jeung iket digémbol maké sarung. Teu poho bedog si cépot jeung koréd leutik. Uyah sapuruluk jeung hinis keur pakarang pamungkas.
Indung peuting karék reup basa uing amitan ti paguron Tapak waja. Teu loba nu nyaho, ukur Ki Umid jeung Sanghyang Widi.
Leumpang mapay landeuh unggah pasir, teu beurang teu peuting muru kahayang nu can kacumponan. Didodoho isuk-isuk kalah nyamos, ditungguan pasosoré kalah ka ngilang. Tungtungna moro nu aya, meunang layung dua gémbolan. Matapoé mah nyingcet tuluy digilir ku purnama jeung béntang nu kucap kiceup baranang.
Kitu jeung kitu wé salila genep warsih téh, capé. Ampir-ampiran pegat harepan, balik éra teu balik kumaha.
***
Ayeuna uing didieu, nempokeun anjeun datang nyaangan dunya. Tingtrim rasa seger rumasa, aya bagja jeung tumarima nyaliara dina awak nu teu boga daya upaya.
Geuning lain anjeun nu kudu jadi jugjugan uing, tapi nu nyieun anjeun nu kudu ku uing di sembah di dama-dama.
Wassalam.
Palataran masjid Pasirhalang, 200318. (Akw).
akwnulis 